Maria Winowska urodziła się w 1904 roku koło Tarnopola jako córka radcy sądowego Karola i Heleny de la Gardine, Francuzki. Osierocona w wieku 6 lat, dzieciństwo i młodość spędziła we Lwowie. Tu też ukończyła jako doktor filologię na Uniwersytecie Jana Kazimierza i przez pięć lat była asystentką E. Porębowicza. Jakiś czas pracowała w wydawnictwie Verbum. Podczas okupacji służyła ofiarnie sprawie polskiej we Francji. Rok spędziła w więzieniu i obozie hitlerowskim. Pod koniec okupacji schroniła się w Hiszpanii (Montserrat). Po wojnie wydała 38 książek, głównie o charakterze hagiograficznym. Zmarła w 1993 roku w Paryżu.Największą poczytnością cieszył się i cieszy życiorys o. Maksymiliana M. Kolbego. Pisząc go, wykorzystała wszystkie możliwe źródła i świadectwa. Zorientowała się, że "u o. Maksymiliana istnieje rozmach pierwszych apostołów, tak jakby wyszedł z nimi z Wieczernika w pierwsze Zielone Świątki", i takiego chciała pokazać światu. Książka została opublikowana w 1950 roku w Paryżu pt. Le Fou de Notre-Dame. W cztery lata potem Winowska mogła oświadczyć: "Nie autor, lecz temat tłumaczy fantastyczne wprost powodzenie tej książki, wydanej w 12 nakładach, przetłumaczonej na 11 języków, uwieńczonej nagrodą Akademii Francuskiej". Wydanie amerykańskie nosi tytuł The death camp proved him real (Obóz śmierci udowodnił, że On istnieje), nawiązując do wyzwania, jakie Winowskiej rzucił po wojnie współwięzień, który cztery lata cierpiał w Dachau; powiedział jej, że uwierzy w Boga dopiero wtedy, gdy mu pokaże świętego w obozie.W roku 1954 wyszło, w Londynie (Veritas), wydanie polskie. Jest to właściwie nowa książka, napisana wspaniałym językiem literackim. Niepokalanów wydał tę książkę po raz pierwszy w 1957 roku, ale okaleczoną przez cenzurę. Winowska do tego stopnia nie podobała się komunistom, że zarekwirowali jej książki w bibliotece klasztornej. Teraz wznawiamy w całości tekst oryginalny, uważając, że nie stracił nic ze swej świeżości.Niech ten życiorys, jak pragnęła autorka, niesie "duszę, ideał i myśl" św. Maksymiliana, gdziekolwiek Polacy "noszą w tornistrze mimowolną nominację na rycerzy Niepokalanej, gdyż tego właśnie domaga się od nich nasz Szaleniec", by zdobyć świat pod władzę Chrystusa Króla.